1066 Op je strepen staan
Terwijl ik vanmorgen koffie zet, bedenk ik wat een prachtige afscheidsbijeenkomst het gisteren is. Wat een toverachtig mooie muziek, dat Kyrie uit de Petite Messe Solonelle. En wat doet Fleur het goed. Er mag geklapt worden en gelachen en gehuild. Er gaat een lichte golf van ontspanning door de kerk. Ze vertelt het ook zo rustig dat dat op zich al helpt.
Er worden mooie, ontroerende woorden gesproken door Frans. Wat is het toch een moedige man om daar als eerste te staan, met al zijn verdriet en humor en rust. Hij neemt haar hele leven door, met name hun gezamenlijke leven, dat begint met rode sokken in de witte was en dat ondanks vandaag toch nooit meer zal eindigen. Het mooiste verhaal is dat Anne-Marie zo graag op haar strepen staat en heel goed weet wat ze wil, namelijk een streepje tussen Anne en Marie. Het is een mooi moment wanneer Frans vertelt dat er in de geboorteakte van een streepje geen spoor te bekennen is.
De koren en het zingen, de Waterlanders, de Cantorij, het is prachtig en misschien hebben ze het slotkoor van de Johannes nog wel nooit zo mooi gezongen als vandaag. Ook het strijkkwartet maakt de tranen los. De mensen die aan het woord komen, de verhalen die ze vertellen, over Anne-Marie met haar vriendin op vakantie in twee oude eenden, waarbij die van Anne-Marie de deurtjes nog naar voren opklappen, zoals bij onze eigen eend die begin jaren zestig op ons tuinpad staat.
Wat heeft Anne-Marie geleefd, in zoveel geledingen, en wat is er een schokgolf gegaan door al die werelden en wat zindert het hier in de Grote Kerk van ontroering en bewogenheid. Ondanks dat er veel geklapt en ook gelachen wordt neemt het gevoel van verdriet toe en ik zwem in een zee van tranen waar de wind en de zon vrij spel hebben. Niet alleen verdriet om haar, maar verdriet over alles en zoals je kunt lachen om niks kun je dus ook huilen om alles en vermoedelijk kan het nog andersom ook.
Jacques Brel zegt het zo mooi, dat het gaat om de intensité d’une vie, pas la durée d’une vie en als Ramses Shaffy en Liesbeth List hún slotkoor zingen stormt de branding op het strand. We gaan naar buiten. Mijn kind, ik troost je, kijk omhoog, vandaag span ik mijn regenboog, die is alleen voor jou. Ik heb je lief, zo lief. Even later in de middag heffen we samen het glas op het leven van Anne-Marie. Een borrel, zou Pilou zeggen.
Ate Vegter, 17 juni 2018
www.atevegter.wordpress.com
Dankjewel!